Ze weten niet meer hoe lang ze al met elkaar zwemmen. Maar zeker meer dan vijfentwintig jaar. Hoog tijd dus om met Paul Hendriks en Ton Schox een praatje te gaan maken.

Zwemmaatjes
Ton en Paul kwamen eenendertig jaar geleden in dezelfde nieuwe wijk wonen. Zoals dat gaat in nieuwbouwwijken, trokken de bewoners veel met elkaar op. Vijf personen richtten een zwemclubje op. Dat ging in de avond zwemmen in zwembad De Lansing in Krimpen aan den IJssel. Het groepje viel uit elkaar. Ton en Paul besloten te blijven zwemmen, nu in De Blinkert in Capelle, vroeg in de ochtend om zeven uur. Daar leerden ze Joy kennen, de receptioniste die al die jaren in het zwembad is blijven werken. Er is een hechte band. “Mijn mannen”, noemt Joy ze dan ook.

“Je legde twee gulden en tachtig cent gewoon in een kistje.”
Sportief als de heren zijn, maken ze de reis naar de Blinkert meestal met de fiets. “De Blinkert had ook een bowlingbaan en tennisbaan. Die werden overgenomen. Het zwembad was toen apart. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar in die tijd betaalden we ons kaartje cash. Je legde de twee gulden en tachtig cent gewoon in een kistje. Niemand die dat controleerde.  Het was een kwestie van vertrouwen. Natuurlijk best slecht, want je weet zo niet hoeveel mensen in je bad komen en hoe de cashflow gaat”, vertelt Paul. “En er ontbrak regelmatig een professionele badmeester om toezicht te houden.” “Ik deed toen alles,” vult Joy aan, “en als het moest hield ik ook wel eens toezicht. Dan telde ik steeds de koppen, of iedereen nog boven water was.”

“Een organisatie wordt gemaakt door de mensen.”
Paul en Ton: “Dat is nu in Aquapelle allemaal veel beter! Dit bad is zo mooi! Hier wordt goed schoongemaakt, de vloer is schoon. Er is geen harde muziek.”

Paul: “Een organisatie wordt gemaakt door de mensen. En wij zijn blij met de mensen hier. Bijvoorbeeld met de schoonmaker, een vriendelijke man. En natuurlijk Joy! Zij is het zonnetje van de receptie. Zolang zij werkt hier, blijven wij zwemmen!”

Toezicht
De heren roemen ook het toezicht. Ton: “Ik ben eens wakker geworden met kramp in mijn been. Ik heb de toezichthouder gevraagd om mij tijdens het zwemmen in de smiezen te houden. Nou, ik was geen seconde bij hem uit beeld!”

De heren trekken op maandag en donderdag hun baantjes. Stipt om kwart over acht liggen ze in het water. Ze zwemmen steeds in de baan ‘doorzwemmen’. Elke keer is het doel om veertig banen te zwemmen. Wie daarmee het eerste klaar is, wacht op de ander. Ze zwemmen dan nog samen de ‘bonusronde’ van vijftig meter. “Vroeger raakten we de tel wel eens kwijt, maar nu houdt het horloge dat voor ons bij. Makkelijk, “aldus Paul.

Baat bij banenzwemmen
Paul en Ton hebben allebei baat bij banenzwemmen. Paul beoefent ook de wielersport en loopt hard. “Als ik niet zwem, krijg ik bij fietsen en lopen pijn in mijn rug.” Ton merkt meteen achteruitgang in zijn conditie als hij niet zwemt. Dat was vooral tijdens corona zo.

Na het zwemmen fietsen de heren weer richting huis. Ton woont inmiddels in het centrum van Rotterdam. Hij is trouw blijven zwemmen in Capelle, vanwege de vriendschap met Paul. ‘We houden elkaar scherp om serieus te blijven zwemmen.  En omdat het ook zo gezellig is met Joy.”

Foto v.l.n.r: Ton, Joy, Paul.